Δ. Καλύβας, Δ. Παπαβασιλείου, Π. Φωκά. Οδοντοστοματολογική Πρόοδος 2016, 70 (1): 118-129.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή τοποθέτηση εμφυτευμάτων είναι η ποσοτική και ποιοτική επάρκεια του οστού. Η ύπαρξη του γναθιαίου κόλπου στις οπίσθιες περιοχές της άνω γνάθου σε συνδυασμό με την απορρόφηση της φατνιακής ακρολοφίας καθιστά πολλές φορές προβληματική τη χειρουργική των εμφυτευμάτων στην περιοχή αυτή. Για την επίλυση του προβλήματος αυτού έχουν εφαρμοστεί διάφορες τεχνικές ανύψωσης του εδάφους του ιγμορείου.
Σκοπός της παρούσας βιβλιογραφικής ανασκόπησης είναι η παρουσίαση των ελάχιστα παρεμβατικών τεχνικών ανύψωσης του εδάφους του ιγμορείου.
Τέτοιες τεχνικές είναι:
- • Η θλιπτικής οστεοτομίας (οστική συμπύκνωση) (Summers, 1994)
- • Η υδροστατική ανύψωση της μεμβράνης με τη χρήση σύριγγας Luer-Loc και ενσωματωμένης χειροκίνητης αντλίας
- • Η τεχνική αποκόλλησης – διάτασης της μεμβράνης με τη χρήση μπαλονιού λάτεξ.
- • Η ανύψωση του κεντρικού τμήματος της ακρολοφίας (crestal core elevation) καθώς και
- • Η μικρής έκτασης ανοιχτή ανύψωση του εδάφους του ιγμορείου (mini sinus lift) για την τοποθέτηση μονήρους εμφυτεύματος.
Όλες οι παραπάνω τεχνικές χαρακτηρίζονται από την προσπάθεια για μείωση των επιπλοκών και βελτιστοποίηση της διαδικασίας, ώστε να υπάρξει, όσο το δυνατόν, πλέον προβλέψιμο αποτέλεσμα. Βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή της καταλληλότερης τεχνικής για κάθε περίπτωση είναι η σωστή εκτίμησή της από τον επεμβαίνοντα, μετά από ένα ενδελεχή προεγχειρητικό έλεγχο.